Graag wil ik d.m.v een soort ‘blog’ de vele vragen met jullie delen die wij zoal krijgen als je beheerder bent van een dierenbegraafplaats.
Geen alledaagse baan van 9 tot 5 en dat maakt het juist voor mij zo bijzonder en waardevol om te mogen doen. Mogen.. ja, want sommige dingen komen op je pad. Het past bij wie ik ben.
Zal ons even voorstellen, ik ben Martha Hartog, 53 jaar en samen met mijn man Henk (55 jaar) hebben we zo’n 5 jaar geleden deze dierenbegraafplaats overgenomen.
Zelf heb ik altijd in de bloemen gewerkt, met veel plezier en samen hebben wij een timmerbedrijf in Steenwijk.
Vele vragen..
Toen wij de Larixhof overnamen hadden wij zo veel vragen, “hoe gaat nou zo’n dieren-begrafenis”, “wat mogen ze verwachten van ons”… etc.
Tegenwoordig is er een opleiding voor: Dierenuitvaartbegeleider, maar die was er toe nog niet. Veel zelf moeten ‘uitvinden’.
Ontzettend veel geleerd de afgelopen jaren in véle opzichten. Hoe onzeker ik soms ook ben, maar altijd met de intentie ‘wat voor iemand te kunnen betekenen’. Het stukje ‘iets kunnen doen’ voor de mensen geeft me veel energie.
Vooral het stukje ‘op de achtergrond’ zoveel mogelijk geregeld willen hebben.
Dat men zich welkom voelt en in alle rust en op zijn eigen manier afscheid kan nemen van zijn lieve huisdier en hem of haar een liefdevolle laatste rustplaats kan geven.
Dankbaar werk
Ook fijn in ons werk zijn die kleine dingen, bij de vraag of we een fotootje zouden willen mailen van het grafje van haar hondje, omdat ze niet meer kan komen.
Een praatje maken met een bezoeker als we met het onderhoud bezig zijn. Een luisterend oor bieden aan een oudere buurman (uit het verzorgingshuis iets verderop) die even komt ‘buurten’ en ‘zijn rondje loopt’.
Dit zijn een van de vele kleine lieve menselijke dingen waar ik het voor doe en dat deze baan voor mij zo bijzonder maakt. Geen baas of grote investeringsmaatschappij ‘boven me’ die zegt wat ik ‘moet’ doen..
Steun en inspiratie
Veel inspiratie opgedaan tijdens een bijeenkomst met collega’s van andere dierenbegraafplaatsen. Dit was tijdens de tentoonstelling ‘De laatste aai’ in Amsterdam. Ook allemaal mensen met passie voor het vak, de liefde voor mens en dier.
Wil hierbij dan ook iedereen bedanken die ons de afgelopen jaren hebben gesteund en geholpen – in welke vorm dan ook – om deze bijzondere plek weer tot een mooie laatste rustplaats te maken en te houden.
Héél veel dank hiervoor!
Tot slot van onze introductie nog even het antwoord op de vraag: “hebben jullie zelf ook huisdieren?” Zal haar hierbij even voorstellen:
Onze lieve hond Ozzy:
Je was nog maar zo’n 5 maanden oud toen we jouw uit het dierenasiel de Kluif in Steenwijk hebben opgehaald.
Een kruising Bouvier/Briard. Je kon amper lopen, “Altijd in een klein hokje gezeten” zei de medewerkster van het asiel. Zo zielig.. Kruipend kwam je op ons af, plassend van angst.
Je was een ontzettende lieve maar vooral heerlijke ondeugende hond. Ontzettend bang voor kranten. Je had al een heel rugzakje mee te dragen..
Waaks en wilde het liefst buiten zijn, leve de vrijheid… wat hebben we je vaak moeten zoeken.
Op een ochtend lag je ‘zomaar’ dood in de schuur.
Je bent maar 5 jaar bij ons geweest. Wat hebben we je ontzettend gemist..
GEDICHT
Ozzy
Ik mis je mooie grote ogen
je prachtige trouwe blik
Je hebt me nooit bedrogen
we hadden een geweldige klik
Heel onverwachts ben je er niet meer
Waarom kunnen we alleen naar gissen
Het doet zo vreselijk zeer
je voor altijd te moeten missen
Slaap zacht mijn lieve vriend
bedankt voor al die jaren
Rust zacht, dat heb je verdiend
ik zal onze herinneringen
in mijn hart bewaren
xxx
